Barokowy kościół św. Ducha w Toruniu

Kościół św. Ducha w Toruniu jest późnobarokową świątynią wzniesioną w połowie XVIII wieku jako ewangelicki zbór. Jego powstanie ściśle wiąże się z toruńskimi zamieszkami religijnymi z 1724 roku, w wyniku których miejscowi luteranie utracili posiadany wcześniej kościół Najświętszej Marii Panny. Pozbawieni świątyni na Starym Mieście, dopiero w 1754 roku uzyskali zgodę królewską na zbudowanie prostego domu modlitwy, który z zewnątrz nie miał przypominać kościoła. Autorem zrealizowanego projektu był Effraim Schroeger, który później zasłynął jako czołowy architekt polskiego klasycyzmu. Zgodnie z postawionymi warunkami, świątynia nie posiadała wieży - obecną wzniesiono dopiero w ostatnich latach XIX wieku. Kościół aż do 1945 roku służył protestantom, następnie został przejęty przez jezuitów i stał się kościołem akademickim. W latach osiemdziesiątych XX w. świątynia była miejscem spotkań antykomunistycznej opozycji. Wewnątrz zachowały się elementy wyposażenia w stylu rokoko, wśród których na szczególną uwagę zasługuje ołtarz główny oraz drzwi do zakrystii wykonane w 1756 r. w technice intarsji, polegającej na tworzeniu barwnych motywów dekoracyjnych wyłącznie z różnych gatunków drewna.

Church of St. Ducha is a late-Baroque church erected in the mid-18th century as an Evangelical church. Its creation is closely related to the religious riots in Toruń in 1724, as a result of which the local Lutherans lost the previously owned church of the Blessed Virgin Mary. Deprived of a temple in the Old Town, it was only in 1754 that they obtained royal permission to build a simple house of prayer, which was not supposed to resemble a church from the outside. The author of the completed project was Effraim Schroeger, who later became famous as a leading architect of Polish classicism. According to the conditions, the temple did not have a tower - the present one was erected only in the last years of the 19th century. The church served Protestants until 1945, then it was taken over by the Jesuits and became an academic church. In the 1980s, the temple was a meeting place for the anti-communist opposition. Inside, elements of rococo style furnishings have been preserved, among which the main altar and the door to the sacristy, made in 1756 in marquetry technique, consisting in creating colorful decorative motifs exclusively from various types of wood, deserve special attention.

Kirche St. Ducha ist eine spätbarocke Kirche, die Mitte des 18. Jahrhunderts als evangelische Kirche errichtet wurde. Ihre Entstehung ist eng mit den religiösen Unruhen in Toruń im Jahr 1724 verbunden, in deren Folge die hiesigen Lutheraner die frühere Kirche der Heiligen Jungfrau Maria verloren. Einem Tempel in der Altstadt beraubt, erhielten sie erst 1754 die königliche Erlaubnis, ein einfaches Bethaus zu errichten, das von außen keiner Kirche ähneln sollte. Autor des vollendeten Projekts war Effraim Schroeger, der später als führender Architekt des polnischen Klassizismus berühmt wurde. Gemäß den Bedingungen hatte der Tempel keinen Turm - der jetzige wurde erst in den letzten Jahren des 19. Jahrhunderts errichtet. Die Kirche diente den Protestanten bis 1945, dann wurde sie von den Jesuiten übernommen und wurde eine akademische Kirche. In den 1980er Jahren war der Tempel ein Treffpunkt der antikommunistischen Opposition. Im Inneren sind Elemente der Einrichtung im Rokokostil erhalten geblieben, darunter der Hauptaltar und die Tür zur Sakristei, die 1756 in Intarsientechnik hergestellt wurden und darin bestanden, farbenfrohe dekorative Motive ausschließlich aus verschiedenen Holzarten zu schaffen, verdienen besondere Aufmerksamkeit.

Kruchta kościoła św. Ducha (paulinów) w Warszawie

 

W kruchcie kościoła św. Ducha w Warszawie znajduje się późnobarokowe epitafium z czarnego marmuru - Konstancji Dulfusowej (zm. 1747 r.), możnej mieszczki warszawskiej i jej syna, paulina Januarego.

W przedsionku znajduje się także barokowy, stiukowy ołtarz św. Antoniego (ok.1720-1730) z fundacji Konstancji Dulfusowej, uzupełniony w 2. poł. XIX w., ocalały ze zniszczeń wojennych z dawnego wystroju. W zwieńczeniu umieszczona grupa rzeźbiarska przedstawiająca Trójcę św. w otoczeniu aniołów.

In der Vorhalle der Kirche St. Geist gibt es ein spätbarockes Epitaph aus schwarzem Marmor - Konstancja Dulfusowa (gest. 1747), eine wohlhabende Warschauer Bürgerin und ihr Sohn Pauline Jan.

In der Vorhalle befindet sich außerdem ein barocker Stuckaltar der Hl. Anthony (ca. 1720-1730) aus der Stiftung von Konstancja Dulfusowa, ergänzt in der zweiten Hälfte. Neunzehnten Jahrhundert, überstanden die Kriegsschäden von der ehemaligen Einrichtung. In der Spitze befindet sich eine Skulpturengruppe, die die Heilige Dreifaltigkeit darstellt, die von Engeln umgeben ist.

In the porch of the church of St. Spirit, there is a late Baroque epitaph made of black marble - Konstancja Dulfusowa (d. 1747), a wealthy Warsaw townswoman and her son, Pauline January.

In the vestibule there is also a baroque, stucco altar of St. Anthony (ca. 1720-1730) from the foundation of Konstancja Dulfusowa, supplemented in the second half. Nineteenth century, survived the war damage from the former decor. In the finial there is a sculptural group depicting the Holy Trinity surrounded by angels.

Pomnik nagrobny Jana Tarły w kościele jezuitów pw. Matki Bożej Łaskawej w Warszawie

 

Symboliczny pomnik nagrobny Jana Tarły (1684-1750), jednego z głównych fundatorów Collegium Nobilium i dobrodzieja pijarów, w rzeczywistości pochowanego w kościele o.o. pijarów w Opolu Lubelskim, znajduje się po lewej stronie w nawie bocznej kościoła jezuitów pw. Matki Bożej Łaskawej w Warszawie.

Pomnik uważany za jedno z wybitnych dzieł rzeźby późnego baroku – rokoka, zaliczany do najlepszych osiągnięć rzeźby europejskiej XVIII wieku. Powstał w pracowni Jana Jerzego Plerscha w latach 1752–1753. Pierwotnie wystawiony w kościele oo. pijarów przy ul. Długiej w Warszawie – z inicjatywy Stanisława Konarskiego SchP – bliskiego krewnego, bratanka, któremu Jan Tarło pomógł sfinansować studia za granicą. Pomnik sfinansowała wdowa, Zofia Tarło z Krasińskich. Jan Tarło był szczególnym dobroczyńcą o.o. pijarów, jednym z głównych fundatorów Collegium Nobilium. W kościele o.o. pijarów nagrobek pierwotnie był umiejscowiony wokół drzwi prowadzących do kościelnej zakrystii, w pobliżu głównego ołtarza. W symbolice eschatologicznej brama oznacza przejście do innego świata.

Jan Tarło pędzla Augustyna Mirysa

Portalowy nagrobek stanowił ozdobę – obramowanie drzwi do zakrystii kościelnej, składa się z trzech rodzajów marmuru. Nad drzwiami umieszczono łacińską tablicę epitafijną, podobiznę – medalion z płaskorzeźbą Jana Tarły utrzymywaną przez postać kobiecą - personifikację alegorii, dwa putta – pierwotnie z trąbką, postać kobiecą - alegorię wiary – pierwotnie wskazującą monstrancję. Pomnik wsparty na hermach z postaciami atlantów.

W 1834 roku po powstaniu listopadowym carskie władze przekazały kościół pijarów rosyjskiej cerkwi prawosławnej, zaś nagrobek rozebrano i przeniesiono do kościoła pojezuickiego przy ul. Świętojańskiej, przekazanego pijarom wyrzuconym z ich własnego kościoła. W 1864 roku montaż, uzupełnienie braków i konserwację pomnika w kościele pojezuickim przeprowadził Faustyn Cengler. Pomnik został zniszczony w 1944 roku podczas wysadzenia kościoła w powietrze, ale częściowo ocalał, gdyż pod ścianą z nagrobkiem nie wybuchł ładunek. Pomnik scalono i poddano konserwacji w 2010 roku.

Ein symbolischer Grabstein von Jan Tarło (1684-1750), einem der Hauptgründer des Collegium Nobilium und Wohltäter der Piaristen, tatsächlich in der Kirche begraben o.o. Piaristen in Opole Lubelskie, befindet sich links im Seitenschiff der Jesuitenkirche St. Unsere Liebe Frau der Gnade in Warschau.

Das Denkmal gilt als eines der herausragenden Werke der Spätbarock-Rokoko-Skulptur, die als eine der besten Errungenschaften der europäischen Bildhauerei im 18. Jahrhundert gilt. Es entstand in den Jahren 1752–1753 im Atelier von Jan Jerzy Plersch. Ursprünglich ausgestellt in der Kirche von Piaristen an der ul. Długa in Warschau - auf Initiative von Stanisław Konarski SchP - einem nahen Verwandten, Neffen, dem Jan Tarło half, sein Auslandsstudium zu finanzieren. Das Denkmal wurde von der Witwe Zofia Tarło geb. Krasiński finanziert. Jan Tarło war ein besonderer Wohltäter der o.o. Piaristen, einer der Hauptgründer des Collegium Nobilium. In der Kirche von Der Grabstein der Piaristen befand sich ursprünglich um die Tür, die zur Sakristei der Kirche führte, in der Nähe des Hauptaltars. In der eschatologischen Symbolik bedeutet das Tor den Übergang in eine andere Welt.

Der Portalgrabstein war ein Schmuckstück - der Türrahmen zur Sakristei der Kirche besteht aus drei Marmorsorten. Über der Tür befindet sich ein lateinisches Epitaph, ein Bildnis - ein Medaillon mit einem Flachrelief von Jan Tarło, das von einer weiblichen Figur gehalten wird - die Personifikation der Allegorie, zwei Putten - ursprünglich mit einer Trompete, eine weibliche Figur - eine Allegorie des Glaubens - ursprünglich auf eine Monstranz hinweisend. Auf Hermen gestütztes Denkmal mit Atlantenfiguren.

1834, nach dem Novemberaufstand, übergaben die zaristischen Behörden die Piaristenkirche der Russisch-Orthodoxen Kirche, und der Grabstein wurde abgebaut und in die Post-Jesuiten-Kirche in der ul. Świętojańska, gegeben an die aus ihrer eigenen Kirche vertriebenen Piaristen. 1864 führte Faustyn Cengler die Montage durch und ergänzte die Mängel und die Erhaltung des Denkmals in der Post-Jesuiten-Kirche. Das Denkmal wurde 1944 bei der Sprengung der Kirche zerstört, blieb aber teilweise erhalten, weil die Ladung nicht unter der Mauer mit dem Grabstein explodierte. Das Denkmal wurde 2010 zusammengelegt und konserviert.

The symbolic tombstone of Jan Tarło (1684-1750), one of the main founders of Collegium Nobilium and benefactor of the Piarists, in fact buried in the church of o.o. Piarists in Opole Lubelskie, is located on the left in the side nave of the Jesuit church of St. Our Lady of Grace in Warsaw. The monument is considered one of the outstanding works of late Baroque - Rococo sculpture, considered one of the best achievements of European sculpture in the 18th century. It was created in the studio of Jan Jerzy Plersch in the years 1752–1753.

Originally exhibited in the church of piarists at ul. Długa in Warsaw - on the initiative of Stanisław Konarski SchP - a close relative, nephew, whom Jan Tarło helped finance his studies abroad. The monument was financed by the widow, Zofia Tarło née Krasiński. Jan Tarło was a special benefactor of the o.o. Piarists, one of the main founders of Collegium Nobilium. In the church of The tombstone of the Piarists was originally located around the door leading to the church sacristy, near the main altar. In eschatological symbolism, the gate means the passage to another world.

The portal tombstone was an ornament - the door frame to the church sacristy is made of three types of marble. Above the door there is a Latin epitaph, an effigy - a medallion with a bas-relief of Jan Tarło held by a female figure - personification of allegory, two putti - originally with a trumpet, a female figure - an allegory of faith - originally pointing to a monstrance. Monument supported on herms with figures of atlantes.

In 1834, after the November Uprising, the tsarist authorities handed over the Piarist Church to the Russian Orthodox Church, and the tombstone was dismantled and moved to the post-Jesuit church at ul. Świętojańska, given to the Piarists expelled from their own church. In 1864, Faustyn Cengler carried out the assembly, supplementing the deficiencies and conservation of the monument in the post-Jesuit church. The monument was destroyed in 1944 when the church was blown up, but partly survived, because the charge did not explode under the wall with the tombstone. The monument was merged and underwent conservation in 2010.

Kościół św. Ducha w Warszawie (paulinów)

Pierwsze wzmianki o kościele Świętego Ducha poza murami miasta Warszawy odnotowano w XIV wieku. W czasie potopu szwedzkiego kościół został całkowicie zrujnowany. Na życzenie króla Jana Kazimierza, w dowód uznania za bohaterska obronę Jasnej Góry, magistrat miasta Warszawy oddaje kościół św. Ducha ojcom paulinom. W 1707 r. paulini rozpoczynają budowę barokowego kościoła według projektu Józefa Pioli pod nadzorem J. Bellotiego.

W 1708 r. w Warszawie panuje wielka zaraza. W tym roku paulini organizują pierwszą Pieszą Pielgrzymkę Warszawską na Jasną Górę, aby uprosić u Matki Bożej oddalenie zarazy.

Po ustaniu zarazy, z kościoła św. Ducha wyrusza piesza pielgrzymka na Jasną Górę, z dziękczynnym wotum Warszawy dla Matki Najświętszej. Od 1711 r. datuje się ciągłość Pieszej Pielgrzymki Warszawskiej prowadzonej do dnia dzisiejszego przez paulinów.

W 1819 r. rząd carski usuwa ojców paulinów z Warszawy, a kościół przejmuje niemieckie bractwo św. Benona. Po Powstaniu Styczniowym przed kościołem umieszczono figurę Matki Bożej dłuta Czajkowskiego.

Podczas Powstania Warszawskiego wnętrze kościoła i dachy zostały zupełnie wypalone. Ocalał jedynie ołtarz pod chórem, krzyż metalowy na filarze, podstawa skarbony, drzwi wejściowe, odrzwia marmurowe do kaplicy Matki Bożej i zakrystii.

W 1950 roku, po 130 latach, obejmują paulini kościół św. Ducha i część dawnego klasztoru, rozpoczynając ich odbudowę.

The first mention of the Church of the Holy Spirit outside the walls of the city of Warsaw dates back to the 14th century. During the Swedish Deluge, the church was completely ruined. At the request of King John Casimir, in recognition of the heroic defense of Jasna Góra, the City of Warsaw handed over the church of St. Spirit to the Pauline Fathers. In 1707, the Pauline Fathers began the construction of a Baroque church designed by Józef Piola under the supervision of J. Belloti.

In 1708, there is a great plague in Warsaw. This year, the Pauline monks are organizing the first Warsaw Walking Pilgrimage to Jasna Góra to ask the Mother of God to remove the plague.

After the end of the plague, from the church of St. Spirit, a walking pilgrimage to Jasna Góra sets off with Warsaw's thanksgiving votive offering to the Holy Mother. From 1711, the continuity of the Walking Warsaw Pilgrimage, led by the Pauline Fathers, dates back to 1711. In 1819, the tsarist government removes the Pauline Fathers from Warsaw, and the church takes over the German brotherhood of St. Benon. After the January Uprising, a figure of Our Lady by Tchaikovsky was placed in front of the church. During the Warsaw Uprising, the interior of the church and the roofs were completely burnt out. Only the altar under the choir, a metal cross on a pillar, the base of the treasury, the entrance door, and the marble doors to the chapel of Our Lady and the sacristy survived.

In 1950, after 130 years, the Pauline Fathers took over the church of St. Spirit and part of the former monastery, starting their reconstruction.

Die erste Erwähnung der Heilig-Geist-Kirche außerhalb der Stadtmauern von Warschau stammt aus dem 14. Jahrhundert. Während der schwedischen Sintflut wurde die Kirche vollständig zerstört. Auf Wunsch von König Johann Kasimir übergab die Stadt Warschau in Anerkennung der heldenhaften Verteidigung von Jasna Góra die Kirche St. Geist den Paulinervätern. 1707 begannen die Pauliner mit dem Bau einer Barockkirche nach einem Entwurf von Józef Piola unter der Leitung von J. Belloti.

1708 gibt es in Warschau eine große Pest. In diesem Jahr organisieren die Paulinermönche die erste Warschauer Wanderpilgerfahrt nach Jasna Góra, um die Gottesmutter zu bitten, die Pest zu beseitigen.

Nach dem Ende der Pest, von der Kirche St. Geist, eine Wanderwallfahrt nach Jasna Góra, beginnt mit Warschaus Danksagung an die Heilige Mutter. Ab 1711 geht die Kontinuität der Wallfahrt zu Fuß durch Warschau, die von den Paulinerpatern geleitet wird, auf das Jahr 1711 zurück. 1819 entfernt die zaristische Regierung die Pauliner aus Warschau und die Kirche übernimmt die deutsche Bruderschaft St. Benon. Nach dem Januaraufstand wurde vor der Kirche eine Figur der Muttergottes von Tschaikowsky aufgestellt. Während des Warschauer Aufstands brannten das Innere der Kirche und die Dächer vollständig aus. Nur der Altar unter dem Chor, ein Metallkreuz auf einer Säule, der Sockel der Schatzkammer, die Eingangstür und die Marmortüren zur Kapelle Unserer Lieben Frau und zur Sakristei blieben erhalten.

1950, nach 130 Jahren, übernahmen die Pauliner die Kirche St. Geist und ein Teil des ehemaligen Klosters beginnen mit dem Wiederaufbau.

Najstarszy kościół Gliwic - Wszystkich Świętych

 

Kościół Wszystkich Świętych znajduje się na gliwickiej starówce, jego początki sięgają XIII wieku, a obecna gotycka świątynia pochodzi z XV wieku.

Die Allerheiligenkirche befindet sich in der Altstadt von Gliwice, seine Ursprünge gehen auf das dreizehnte Jahrhundert zurück, und der heutige gotische Tempel stammt aus dem fünfzehnten Jahrhundert.

The Church of All Saints is located in the Gliwice Old Town, its origins date back to the thirteenth century, and the current gothic temple dates from the fifteenth century.

Kolegiata św. Antoniego w Sokółce i sanktuarium Najświętszego Sakramentu

 
Kolegiata pw. św. Antoniego w Sokółce to zabytkowa świątynia zbudowana w latach 1840–1848 w stylu klasycystycznym. Kościół o wymiarach 32×16 metrów miał dwie wieże, trzy nawy i trzy ołtarze. W ołtarzu głównym umieszczono obraz św. Antoniego, a nad nim – obraz Wniebowzięcia NMP. Ołtarz po prawej stronie został poświęcony dla św. Michała, zaś po lewej dla św. Anny. 

W 2008 r. w parafii miało miejsce uznane przez Kościół wydarzenie eucharystyczne. Na upuszczonym z puszki komunikancie pojawiła się plama przypominająca krew. W 2017 r. kolegiata została podniesiona do rangi sanktuarium Najświętszego Sakramentu.

Collegiate Church st. Anthony in Sokółka is a historic temple built in the years 1840-1848 in the classicist style. The church, measuring 32×16 meters, had two towers, three naves and three altars. In the main altar there is a painting of St. Anthony, and above it - the image of the Assumption of the Blessed Virgin Mary. The altar on the right was dedicated to St. Michael, and on the left for St. Anna.

In 2008, a Eucharistic event recognized by the Church took place in the parish. A stain resembling blood appeared on the communique dropped from the can. In 2017, the collegiate church was elevated to the rank of a sanctuary of the Blessed Sacrament.

Stiftskirche st. Antonius in Sokółka ist eine historische Kirche, die in den Jahren 1840-1848 im klassizistischen Stil erbaut wurde. Die 32 x 16 Meter große Kirche hatte zwei Türme, drei Schiffe und drei Altäre. Im Hauptaltar befindet sich ein Gemälde des hl. Antonius und darüber - das Bild der Himmelfahrt der Heiligen Jungfrau Maria. Der rechte Altar war dem hl. Michael und links nach St. Anna.

2008 fand in der Pfarrei eine kirchlich anerkannte Eucharistiefeier statt. Auf dem Kommuniqué, das aus der Dose gefallen war, erschien ein Fleck, der Blut ähnelte. 2017 wurde die Stiftskirche in den Rang eines Heiligtums des Allerheiligsten erhoben.

Iglesia colegiada S t. Anthony in Sokółka es un templo histórico construido en los años 1840-1848 en estilo clasicista. La iglesia, de 32×16 metros, tenía dos torres, tres naves y tres altares. En el altar mayor hay una pintura de S. Anthony, y sobre él, la imagen de la Asunción de la Santísima Virgen María. El altar de la derecha estaba dedicado a S. Michael, y a la izquierda por St. Ana.

En 2008, se llevó a cabo en la parroquia un evento eucarístico reconocido por la Iglesia. Una mancha parecida a la sangre apareció en el comunicado que cayó de la lata. En 2017, la colegiata fue elevada al rango de santuario del Santísimo Sacramento.

Chiesa Collegiata st. Sant'Antonio a Sokółka è un tempio storico costruito negli anni 1840-1848 in stile classicista. La chiesa, che misurava metri 32×16, aveva due torri, tre navate e tre altari. Nell'altare maggiore si trova una tela di S. Antonio, e sopra di esso - l'immagine dell'Assunzione della Beata Vergine Maria. L'altare di destra era dedicato a S. Michele, e a sinistra per S. Anna.

Nel 2008 si è svolto nella parrocchia un evento eucaristico riconosciuto dalla Chiesa. Una macchia simile al sangue apparve sul comunicato lasciato cadere dal barattolo. Nel 2017 la collegiata è stata elevata al rango di Santuario del Santissimo Sacramento.

Kościół zamkowy św. Jadwigi w Brzegu

Przylegająca do zamku od południowego zachodu gotycka, kamienno-ceglana dawna kaplica zamkowa pw. św. Jadwigi powstała na miejscu kolegiaty z lat 1368–1369, w wyniku jej przebudowy w połowie XVI stulecia. Zniszczona w 1741 roku bombardowaniem przez Prusaków – ocalało tylko prezbiterium, które po przebudowie w latach 1783–1784 stało się mauzoleum Piastów brzeskich (do 1945 roku w krypcie znajdowały się 22 sarkofagi). Po częściowym zniszczeniu w czasie II wojny światowej (mimo to w tymże roku odprawiono tu pierwszą po wojnie mszę świętą dla ludności polskiej), odbudowana i regotyzowana oraz powtórnie poświęcona jako kościół w 1989 roku. W obecnym wystroju m.in. współcześnie namalowane drzewo genealogiczne Piastów i marmurowe epitafium upamiętniające miejsce pochówku Piastów brzeskich (obecnie sarkofagi, znajdują się w przyległym Muzeum Piastów Śląskich).

An die Burg von Südwesten angrenzend wurde die gotische, steinerne und gemauerte ehemalige Burgkapelle in Brzeg / Brieg an der Stelle der Kollegiatskirche aus den Jahren 1368-1369 als Ergebnis ihres Umbaus in der Mitte des 16. Jahrhunderts errichtet. 1741 durch Bombardierung durch die Preußen zerstört - nur das Presbyterium blieb erhalten, das nach dem Wiederaufbau in den Jahren 1783-1784 zum Mausoleum der Brzeger Piasten wurde (bis 1945 befanden sich in der Krypta 22 Sarkophage). Nachdem sie im Zweiten Weltkrieg teilweise zerstört worden war (trotz der Tatsache, dass hier im selben Jahr die erste Nachkriegsmesse für die polnische Bevölkerung gefeiert wurde), wurde sie 1989 wieder aufgebaut und regothisiert und als Kirche neu eingeweiht. Im aktuellen Design ein zeitgenössischer gemalter Stammbaum der Piasten und ein Marmorepitaph, das an die Grabstätte der Brzeger Piasten erinnert (derzeit befinden sich die Sarkophage im angrenzenden Museum der Schlesischen Piasten).

Adjacent to the castle from the south-west, the Gothic, stone and brick former castle chapel in Brzeg was built on the site of the collegiate church from the years 1368-1369, as a result of its reconstruction in the mid-16th century. Destroyed in 1741 by bombing by the Prussians - only the presbytery survived, which after the reconstruction in the years 1783-1784 became the mausoleum of the Brzeg Piasts (until 1945 there were 22 sarcophagi in the crypt). After being partially destroyed during World War II (despite the fact that the first post-war mass for the Polish population was celebrated here in the same year), it was rebuilt and regothized and rededicated as a church in 1989. In the current design, a contemporary painted Piast family tree and a marble epitaph commemorating the burial place of the Brzeg Piasts (currently the sarcophagi are in the adjacent Museum of the Silesian Piasts).

Serialowy kościół z serialu "Plebania" - Okuniew

 Parafia w Okuniewie została erygowana w 1540 r. przez biskupa płockiego Jakuba Buczackiego. Kościół świętego Stanisława Kostki należy do diecezji warszawsko-praskiej. Obecny klasycystyczny kościół murowany wzniesiono w latach 1828–1835 ze środków Jana Łubieńskiego, właściciela majątku Okuniew. Kościół zaprojektował architekt Jakub Kubicki, uczeń Dominika Merliniego. Niektóre źródła za projektanta uznają jednak Chrystiana Piotra Aignera. Kościół oraz plebania były miejscem akcji serialu „Plebania”, emitowanego przez TVP1.

The parish in Okuniewo was established in 1540 by the bishop of Płock, Jakub Buczacki. The Church of Saint Stanislaus Kostka belongs to the Diocese of Warsaw-Praga. The present classicist brick church was erected in the years 1828-1835 with the funds of Jan Łubieński, the owner of the Okuniew estate. The church was designed by architect Jakub Kubicki, a student of Dominik Merlini. However, some sources recognize Chrystian Piotr Aigner as the designer. The church and rectory were the setting of the series "Plebania", broadcast by TVP1.

Die Pfarrei in Okuniewo wurde 1540 vom Płocker Bischof Jakub Buczacki gegründet. Die Kirche des Hl. Stanislaus Kostka gehört zur Diözese Warschau-Praga. Die jetzige klassizistische Backsteinkirche wurde in den Jahren 1828-1835 mit Mitteln von Jan Łubieński, dem Besitzer des Gutes Okuniew, errichtet. Die Kirche wurde vom Architekten Jakub Kubicki, einem Schüler von Dominik Merlini, entworfen. Einige Quellen erkennen jedoch Chrystian Piotr Aigner als Designer an. Kirche und Pfarrhaus waren Schauplatz der von TVP1 ausgestrahlten Serie „Plebania“.

Kościół św. Trójcy (Pokoju) w Świdnicy

Kościół Pokoju pw. Trójcy Świętej w Świdnicy jest zabytkowym budynkiem sakralnym wybudowanym na mocy porozumień traktatu westfalskiego zawartego w 1648 i kończącego wojnę trzydziestoletnią. Należy do świdnickiej parafii Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce. Świdnicki Kościół Pokoju jest ostatnim z trzech Kościołów pokoju po obiektach w Głogowie i Jaworze, pod którego kamień węgielny położono 23 sierpnia 1656. Autorem projektu był wrocławski mistrz budowlany Albrecht von Saebisch. W 2001 Kościół Pokoju w Świdnicy został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

 

Kirche des Friedens Die Dreifaltigkeitskirche in Świdnica / Schweidnitz ist ein historischer Sakralbau, der aufgrund der Vereinbarungen des Westfälischen Friedens von 1648 zur Beendigung des Dreißigjährigen Krieges errichtet wurde. Sie gehört zur Kirchengemeinde Schweidnitz der Evangelisch-Augsburgischen Kirche in Polen. Die Friedenskirche in Świdnica ist die letzte der drei Friedenskirchen nach den Gebäuden in Głogów und Jawor, deren Grundstein am 23. August 1656 gelegt wurde. Der Autor des Projekts war der Breslauer Baumeister Albrecht von Saebisch . Im Jahr 2001 wurde die Friedenskirche in Świdnica in die Liste des UNESCO-Weltkulturerbes aufgenommen.

Bazylika Wniebowzięcia NMP w Węgrowie

Bazylika Mniejsza w Węgrowie pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, to monumentalne barokowe dzieło najwybitniejszych artystów tego okresu, zajmujące całą wschodnią stronę rynku. Wśród przypuszczalnych autorów świątyni wymienia się słynnego Tylmana van Gameren, Jana Reisnera i Carla Ceroniego. Barokowe wnętrza zdobi unikalny zespół malowideł ściennych pędzla Michała Anioła Palloniego, najsłynniejszego autora fresków w Polsce, które zachwycają niezwykłymi efektami iluzji przestrzennej. Innym znanym dziełem odznaczającym się ponadto niesamowitą aurą jest obraz „Taniec Śmierci” z XVII/XVIII wieku. Zawieszone w zakrystii bazyliki słynne na cały kraj Zwierciadło Twardowskiego, to metalowe, prostokątne lustro, które należało jakoby do słynnego magika.

The Minor Basilica in Węgrów, dedicated to the Assumption of the Blessed Virgin Mary, is a monumental Baroque work of the most outstanding artists of that period, occupying the entire eastern side of the square. Among the supposed authors of the temple are the famous Tylman van Gameren, Jan Reisner and Carl Ceroni. Baroque interiors are decorated with a unique set of wall paintings by Michelangelo Palloni, the most famous author of frescoes in Poland, which delight with unusual spatial illusion effects. Another famous work, which also has an amazing aura, is the painting "Dance of Death" from the 17th / 18th century. Suspended in the sacristy of the basilica, the famous Twardowski Mirror is a metal, rectangular mirror that supposedly belonged to a famous magician.

Kaplice - grobowce Buchholtzów i Zachertów w Supraślu

 

Na poewangelickim cmentarzu w Supraślu znajduje się okazały neogotycki grobowiec rodziny Buchholtzów z początku XX wieku. Mauzoleum zostało wzniesione w 1904 roku po tragicznej śmierci przemysłowca Adolfa Buchholtza przez jego żonę Adelę, według projektu warszawskiego architekta Hugo Kudery z Warszawy.

Nad wejściem do kaplicy umieszczono piękną mozaikę Chrystusa Króla. Jest to jedna z najciekawszych budowli tego typu w Polsce.

Drugim bardzo ciekawym obiektem w tej części cmentarza jest skromniejszy grobowiec rodziny Zachertów. Wybudowany został w 1885 roku w stylu neoklasycystycznym. Nad wejściem do grobowca znajduje się herb Zachertów - Runicki. Przedstawia on klejnot wyobrażający owcze runo, które nawiązuje do tkackiej tradycji rodziny.

Kościół pw. św. Stanisława Biskupa w Górecku Kościelnym

Obecny kościół w Górecku Kościelnym, wzniesiony w 1768 r. z fundacji Jana Jakuba Zamoyskiego, jest interesującym przykładem drewnianego budownictwa sakralnego. Wraz z współczesną mu murowaną dzwonnicą i ogrodzeniem, sąsiadującym cmentarzem grzebalnym oraz drewnianymi kaplicami jest związany z kultem św. Stanisława Bpa.

Według tradycji 7 października 1648 r. objawił się tu św. Stanisław Biskup i Męczennik. Na miejscu objawienia wzniesiono najpierw drewnianą kapliczkę, a w 1668 r. Marcin Zamoyski, podstoli lwowski, późniejszy podskarbi wielki koronny, jako wotum dziękczynne za zwycięstwo w bitwie pod Chocimiem ufundował drewniany kościół, dwie kaplice poświęcone kultowi św. Stanisława oraz niewielki klasztor, gdzie osadził zakonników franciszkańskich, którzy administrowali parafią do kasaty klasztoru w 1864 roku.

Obecny kościół (w miejsce poprzedniego zniszczonego przez Szwedów) został zbudowany z fundacji Jana Jakuba Zamoyskiego w 1768 roku.

Współcześnie z kościołem wzniesiono murowaną dzwonnicę i ogrodzenie z kapliczkami. 

Na terenie przykościelnym ludowa figura Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej (XIX w.)

Dzwonnica usytuowana w murze ogrodzenia, z trzema arkadowymi otworami na dzwony w górnej kondygnacji oraz bramą i furtką w dolnej. Naprzeciw głównego wejścia do kościoła znajduje się dzwonnica wzniesiona w 1787 r.; składa się z dwóch kondygnacji, w obu powtarza się motyw arkad. W górnej kondygnacji umieszczono trzy dzwony wykonane w 1906 r. we Lwowie. 

Cmentarz parafialny.

Kapliczka "Pod dębami". Do dziś ok. 200 m od kościoła stoją dwie kapliczki, których powstanie jest związane z objawieniem się św. Stanisława, jakie miało miejsce siódmego października 1648 r. za panowania króla Jana Kazimierza. 

"Kaplica na wodzie" znajdująca się w pobliżu miejsca objawień św. Stanisława

Godnym uwagi jest drzewostan wokół kościoła, a także dęby liczące ponad 500 lat, co każe przypuszczać, że kult świętego Stanisława sięga tu XV a nawet XIV wieku.

Kościół św. Władysława w Szydłowie

Gotycki kościół pw. św. Władysława w Szydłowie należy do tzw. „serii baryczkowskiej” - kościołów ekspiacyjnych ufundowanych przez króla Kazimierza Wielkiego w ramach pokuty za spowodowanie śmierci księdza Marcina Baryczki.

Kościół Imienia NMP w Szczuczynie, diec. łomżyńska

Barokowy kościół w Szczuczynie powstał według projektu Józefa Pioli, a budowę prowadził Józef Fontana. Został wzniesiony wraz z klasztorem i kolegium dla zakonu pijarów. Zespół klasztorny zbudował w latach 1701 -1707 właściciel miasta, Stanisław Antoni Szczuka, a ufundował król Jan III Sobieski jako upamiętnienie swego zwycięstwa pod Wiedniem. 
 

W 1805 roku, pijarzy opuścili klasztor i szczuczyński kościół stał się kościołem filialnym parafii w Wąsoszu. Samodzielna parafia Imienia Najświętszej Maryi Panny w Szczuczynie została powołana w 1889 roku i od tego czasu kościół spełnia funkcję kościoła parafialnego.