Kościół Wniebowzięcia NMP i św. Józefa Oblubieńca znajduje się przy Krakowskim Przedmieściu obok Pałacu Prezydenckiego w Warszawie. Zwyczajowo nazywany jest kościołem seminaryjnym lub pokarmelickim.
Został zbudowany w stylu barokowym na planie krzyża w latach 1661 - 1681 dla karmelitów bosych. W latach 1762 - 1780 jego fasada została przebudowana według projektu Efraima Szregera w stylu klasycyzmu. Główne wejście do kościoła zdobi kartusz z herbem Radziwiłłów (tzw. trąby radziwiłłowskie) przypominający o fundatorze fasady Karolu Stanisławie Radziwille, nazywanym "Panie Kochanku".
To była pierwsza kamienna fasada w stylu klasycystycznym w Warszawie, ale i w Rzeczypospolitej.
Klasztor karmelicki skasowano po powstaniu styczniowym, a zabudowania klasztorne i kościół przekazano na seminarium duchowne, które tu funkcjonuje do dnia dzisiejszego. Budynki na szczęście nie zostały zniszczone w czasie II wojny światowej.
Na kolejny poziomie fasady kościelnej umieszczone figury związane z zakonem karmelickim: św. Teresy z Avila oraz proroka Eliasza, a ponad nimi zamienione miejscami medaliony z ich popiersiami.
Na wyższej kondygnacji znajdują się grupy rzeźbiarskie, które symbolizują Miłość (od lewej) - matka z dzieciątkiem i para aniołków oraz Nadzieję jako kobieta z kotwicą i putto. Między nimi znajduje się symbol kościoła - papieskie insygnia.
Szczyt fasady wieńczy wielka miedziana kula z kielichem oraz złoconą hostią na pokonanym wężu - tworząc symbol Wiary. Mieszkańcy Warszawy nazywają ją "banią karmelicką" oraz utarło się powiedzenie: "spuchnąć jak karmelicka bania".
Kościół seminaryjny w Warszawie, Warszawa, kościół pokarmelicki w Warszawie, fasada klasycystyczna, kościół Wniebowzięcia NMP w Warszawie,
