The Chapel of St. Anna in Busko-Zdrój (also called the spa church) was built in the neo-Gothic style in 1888. It is located on the highest hill of the spa park, in the eastern part of the Busko-Zdrój spa, near the Marconi Sanatorium.
Near the Busko market square there is a post-Norbertine monastery complex. It consists of a baroque-classicist church with Gothic parts under the invocation of the Immaculate Conception of the Blessed Virgin Mary, a former monastery building and a free-standing belfry. The original church was erected on the site of today around 1166. It owes its contemporary appearance to a thorough reconstruction, which it underwent after a fire in 1820, when the former presbytery was changed to a nave, adding a baroque-classicist façade from the east. As a result, the current nave of the temple is slightly narrower than the presbytery, and the main altar faces (contrary to medieval orders) to the west. The baroque main altar contains a painting of the Mother of God. Its author is probably Franciszek Smuglewicz. On the sides are sculptures of the patron saints of Poland: bishops Wojciech and Stanisław.
Budowla została zaprojektowana przez inżyniera powiatowego Ignacego Miłobędzkiego. W ołtarzu głównym są umieszczone: obraz Matki Boskiej Częstochowskiej a także rzeźby Świętych Apostołów Piotra i Pawła. W latach 1944–1945 w świątyni znajdowała się „stacja obnażenia”. Ludność żydowska była ograbiana z bagaży i odzieży, następnie była ładowana do samochodów – komór gazowych.
Z zewnątrz zdobi go 6 wieżyczek, z których 4 większe ustawione na narożach, o stożkowych chełmach zwieńczonych krzyżami, a po środku dachu nad nimi góruje kopuła zakończona krzyżem. Dachy i chełmy wieżyczek pokryte są blachą cynkową. Do wnętrza kościoła prowadzą wejścia z trzech stron. Jako świątynia rzymskokatolicka została poświęcona 1 I 1945 r. przez prałata Jana Zdziowskiego.
Kościół został poświęcony 19 V 1888 r. przez abpa Wincentego Teofila Chościak Popiela. Od 8 sierpnia 2021 roku opiekę duszpasterską nad parafią pw. Podwyższenia Świętego Krzyża sprawują dominikanie.
Kościół został spalony częściowo podczas potopu szwedzkiego w 1655 r., w wyniku czego runęła ściana północna nawy głównej, odbudowana w 1672. W 1709 r. świątynię złupiły wojska szwedzkie. W 1772 r. zawaliły się sklepienia naw bocznych. Z inicjatywy kolatora Marcelego Ponińskiego odbudowę przeprowadził w 1792 r. Jan Binder z Kórnika. Obniżono wtedy między innymi nawy boczne i dach nad nawą główną o półtora metra oraz wieżę.
W latach 1881–1887 przeprowadzono przebudowę kościoła wg projektu architekta Zygmunta Gorgolewskiego, zmieniając głównie detale i dekorację.
Ołtarz główny późnorenesansowy, drewniany o bogatej dekoracji snycerskiej, około 1640, z obrazem Wniebowzięcia Matki Bożej z postacią fundatora księdza Bielawskiego (1641). W zakończeniu ołtarza znajduje się obraz Koronacja Matki Bożej z około 1640.
Nawę główną i prezbiterium przykrywa strop kasetonowy z końca XIX w. Gotyckie sklepienie krzyżowe zachowało się tylko w kruchcie pod wieżą.
Na środku zewnętrznej ściany prezbiterium kościoła wisi drewniana rzeźba Chrystusa ufundowana w 1923 roku przez Helenę i Edwarda Mycielskich.
Parafia prawosławna w Łodzi powstała pod koniec XIX wieku z inicjatywy jej prawosławnych mieszkańców, których liczba sukcesywnie zwiększała się. W 1877 roku powstał projekt wybudowania odpowiedniej świątyni, która mogłaby sprostać potrzebom religijnym miejscowym prawosławnym. Architekt miejski Hilary Majewski opracował wówczas odpowiedni projekt świątyni.
Utworzono odpowiedni komitet składający się z prominentnych łódzkich fabrykantów, którzy zgodzili się finansować budowę pierwszej prawosławnej łódzkiej cerkwi. Wśród sponsorów budowy i wyposażenia świątyni znalazły się, między innymi: Karl Wilhelm Scheibler, Juliusz Heinzel, Ludwik Grohman, Edward Herbst, Izrael Poznański i inni. W ten sposób w ciągu czterech lat wybudowano wspaniałą cerkiew w bizantyjskim stylu architektonicznym.
Nową prawosławną świątynię wyświęcono w 1884 r. pod wezwaniem świętego księcia Aleksandra Newskiego. W odrodzonym państwie polskim cerkiew w 1920 r. stała się siedzibą parafii. Podczas II wojny światowej prawosławne duchowieństwo służące w cerkwi św. Aleksandra wydawało łódzkim Żydom fałszywe metryki chrztu, które ratowały im życie. W 1951 roku po utworzeniu diecezji łódzko-poznańskiej, świątynia otrzymała rangę Soboru katedralnego.
Cerkiew została zbudowana w stylu rosyjsko-bizantyjskim, z wyraźnymi nawiązaniami do stylu romańskiego, na planie ośmiokąta, z obejściem biegnącym dookoła oraz wyodrębnioną częścią centralną, nad którą na bębnie wznosi się główna kopuła, wsparta na czterech filarach. Jest ona orientowana, trójdzielna.
Położony od zachodu przedsionek został zbudowany na planie kwadratu. Nad nim umieszczono wieżę zwieńczoną cebulastym hełmem. Elewacje obiektu ozdobiono rzędami niewielkich arkad. Rytmicznie rozmieszczono półkoliste otwory okienne zdobione są niewielkimi kolumienkami, których kapitele ozdobiono motywami floralnymi. Bogata kolorystyka bryły budynku stanowiła, podobnie jak wymienione ornamenty, nawiązanie do tradycji wschodniosłowiańskiego budownictwa sakralnego. Elementy dachu świątyni są złocone. Na elewacjach rozmieszczono dziesięć kompozycji malarskich, w tym postać św. Aleksandra Newskiego, usytuowaną na dzwonnicy.
W 1839 r. świątynia została odebrana unitom i przekazana przez rosyjskie władze zaborcze kościołowi prawosławnemu. Po upadku powstania styczniowego, dokonano przebudowy cerkwi w celu nadania jej bardziej prawosławnego wyglądu, w wyniku czego z zewnątrz zwieńczono ją dodatkowymi trzema cebulastymi sygnaturkami, w wewnątrz dokonano przekształceń i stworzono nowe wnętrze poprzez usunięcie bocznych ołtarzy, organów i ambony.
Kościół pw. Niepokalanego Poczęcia jest budowlą wczesnobarokową, orientowaną, jednonawową z nieco węższym i niższym prezbiterium. Obecna szata wnętrza kościoła pochodzi z przełomu XVII-XVIII w. Twórcą polichromii był brat Walenty Żebrowski. Kościół posiada dwuspadowy dach, zwieńczony trójkondygnacyjną sygnaturką. Wewnątrz są sklepienia kolebkowe z lunetami. Wnętrze kościoła, urządzone w duchu teatrum sacrum, jest jednym z najpiękniejszych w całej prowincji oo. Bernardynów. Klasztor to budowla murowana, piętrowa, z prostokątnym dziedzińcem przylegający południowym bokiem do kościoła.
The Bernardines settled in Łęczyca thanks to Dorota, née Otolska Piwo, who in 1632 invited them to land in Łęczyca by founding a wooden monastery and church for them. The temple received the invocation of the Immaculate Conception of the Blessed Virgin Mary. Thanks to numerous funders, the brothers built the church between 1636 and 1643. During the Swedish Deluge in 1656, it was partially destroyed. In 1743, the church and the monastery burned down. After reconstruction in the second half of the 18th century, the sejmiks of the Łęczyca province were held here. It was a Bernardine monastery church until 1864. During the January Uprising, the monks became involved in helping the insurgents, which led to the monastery's dissolution in 1864. The church and monastery were then transferred to the custody of the local parish of St. Andrew. In 1923, the Bishop of Lodz handed it over to the Jesuits, who were expelled from it by the Germans in 1940. After the war, in 1946, the monastery and the church were returned to the original Bernardine owners.
The Church of the Immaculate Conception is an early Baroque, oriented, single-nave building with a slightly narrower and lower presbytery. The present interior decoration of the church dates from the turn of the 17th-18th century. The creator of the polychrome was Brother Walenty Żebrowski. The church has a gabled roof, topped with a three-storey bell. Inside, there are barrel vaults with lunettes. The interior of the church, decorated in the spirit of the theatrum sacrum, is one of the most beautiful in the whole province of the Bernardine Fathers.
Die Bernardiner ließen sich in Łęczyca dank Dorota, geborene Otolska Piwo, nieder, die sie 1632 einlud, sich in Łęczyca niederzulassen, indem sie für sie ein Holzkloster und eine Kirche gründete. Das Gotteshaus wurde der Unbefleckten Empfängnis der Heiligen Jungfrau Maria geweiht. Dank zahlreicher Geldgeber konnten die Brüder die Kirche zwischen 1636 und 1643 errichten. Während der schwedischen Sintflut im Jahr 1656 wurde sie teilweise zerstört. Im Jahr 1743 brannten die Kirche und das Kloster nieder. Nach dem Wiederaufbau in der zweiten Hälfte des 18. Jahrhunderts wurden hier die Sejmiks der Provinz Łęczyca abgehalten. Bis 1864 war es eine Klosterkirche der Bernhardiner. Während des Januaraufstands unterstützten die Mönche die Aufständischen, was zur Auflösung des Klosters im Jahr 1864 führte. Kirche und Kloster gingen in die Obhut der örtlichen Pfarrei St. Andreas über. Andreas. 1923 übergab der Bischof von Lodz das Kloster an die Jesuiten, die 1940 von den Deutschen aus dem Kloster vertrieben wurden. 1946, nach dem Krieg, wurden das Kloster und die Kirche an die ursprünglichen Bernhardiner zurückgegeben.
Die Kirche der Unbefleckten Empfängnis ist ein frühbarocker, orientierter, einschiffiger Bau mit einem etwas schmaleren und niedrigeren Presbyterium. Die heutige Innenausstattung der Kirche stammt aus der Zeit der Wende vom 17. zum 18. Jahrhundert. Der Schöpfer der Polychromie war Bruder Walenty Żebrowski. Die Kirche hat ein Giebeldach, das von einer dreistöckigen Glocke gekrönt wird. Im Inneren befinden sich Tonnengewölbe mit Lünetten. Das Innere der Kirche, das im Geiste des theatrum sacrum dekoriert ist, gehört zu den schönsten in der ganzen Provinz der Bernhardiner.
Gotycki kościół w Wiślicy został wzniesiony z kamienia ciosowego.
Wyjątkiem jest ceglany szczyt fasady zachodniej, który jest efektem odbudowy ze zniszczeń wojennych w latach 20. XX w.
Kościół ma budowę pseudonawową. Nawa kościoła posiada sklepienie trójdzielne, częściowo gwiaździste. Wspierają je trzy smukłe wieloboczne filary.
Prezbiterium przykryte jest sklepieniem krzyżowo-żebrowym.
Wielobocznie zamknięte prezbiterium jest niższe i węższe od nawy. Od północy przylega do niego przybudówka z 2. połowy XVII w. w której znajdują się zakrystia i skarbiec.
The Gothic church in Wiślica was built of ashlar stone. The exception is the brick gable of the western facade, which is the result of reconstruction from war damage in the 1920s. The church has a pseudo-nave structure. The church nave has a tripartite vault, partly stellar. They are supported by three slender polygonal pillars. The presbytery is covered with a cross-rib vault. The polygonally closed presbytery is lower and narrower than the nave. From the north, there is an annex from the second half of the 17th century, which houses the sacristy and the treasury.
Die gotische Kirche in Wiślica wurde aus Quadersteinen erbaut. Eine Ausnahme bildet der Backsteingiebel der Westfassade, der das Ergebnis eines Wiederaufbaus nach Kriegsschäden in den 1920er Jahren ist. Die Kirche hat einen pseudoschiffigen Aufbau. Das Kirchenschiff hat ein dreiteiliges, teilweise sternförmiges Gewölbe. Sie werden von drei schlanken, vieleckigen Säulen getragen. Das Presbyterium ist mit einem Kreuzrippengewölbe bedeckt. Das vieleckig geschlossene Presbyterium ist niedriger und schmaler als das Kirchenschiff. Im Norden schließt sich ein Anbau aus der zweiten Hälfte des 17. Jahrhunderts an, der die Sakristei und die Schatzkammer beherbergt.
